Cukrzyca typu I

Omawiany rodzaj cukrzycy spowodowany jest zniszczeniem komórek odpowiedzialnych za produkcję i wydzielanie insuliny - tzw. komórek beta trzuski. Jako że insulina jest hormonem obniżającym poziom cukru we krwi, niedobór wspomnianych komórek wpływa automatycznie na gromadzenie się nadmiernej ilości glukozy w organizmie. Niszczenie komórek β stanowi przewlekły, autoimmunologiczny proces chorobowy, który stopniowo prowadzi do całkowitego ustania produkcji insuliny.

Cukrzyca typu I najczęściej dotyczy dzieci, młodzieży i osób przed 30 rokiem życia. Odmiana ta stanowi w przybliżeniu 8% wszystkich przypadków zachorowań.

Objawy i rozpoznanie

Spośród najpowszechniejszych objawów zewnętrznych wymienia się sennosć i zmęczenie, rozmyte widzenie, silnie odczuwalny głód, poliurię (częste oddawanie moczu), nagłą utratę wagi, nudności i nieprzyjemny oddech (porównywany często do zapachu acetonu). Rozpoznanie następuje na podstawie badania zawartości cukru we krwi i w moczu (w którym dodatkowo mogą znaleźć się ciała ketonowe- organiczne związki chemiczne będące pośrednimi metabolitami przemian tłuszczów).

Leczenie

Jedyną możliwą formą leczenia jest podawanie insuliny połączone z właściwym odżywianiem i wysiłkiem fizycznym. W pierwszym stadium choroby, pacjent wymaga stałej kontroli lekarskiej w warunkach szpitalnych. Początkiem terapii jest zapewnianie choremu ciągłego dożylnego wlewu insuliny. W podobny sposób uzupełnia się również płyny i elektrolity (wykorzystując przy tym kroplówki z solą fizjologiczną i potasem). Doprowadzenie do wyrównania zaburzeń metabolicznych i przywrócenia prawidłowego poziomu glukozy we krwi, pozwala na zastąpienie insuliny podawanej dożylnie odmienną jej wersją stosowaną podskórnie.

Utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy we krwi wymaga od chorego ciągłej samokontroli. Wymagana jest odpowiednia dieta i regularne mierzenie poziomu cukru za pomocą glukometru. Chorzy na cukrzycę typu I zazwyczaj muszą przyjmować około 4 wstrzyknięć insuliny na dobę.

Pełnoobjawowe przypadki zachorowań, które nie są w żaden sposób leczone, mogą prowadzić do śmierci. Wczesne rozpoznanie i podjęcie odpowiedniej terapii nie ma natomiast żadnego wpływu na długość życia chorego. Nie należy więc bagatelizować pierwszych objawów - jakiekolwiek wątpliwości warto od razu zweryfikować u lekarza specjalisty.

Autor:

Aleksandra Piechel

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy cukrzycy typu I